Bij de aankondiging van het parochiaal beraad was het woord ‘verandering’ gevallen. Toen kwamen de vragen van mensen. “Waar sluit de kerk ?” en “Wie gaat weg ?” en “Waar gaat ge geen diensten meer doen?” enz.
Elkeen die de moeite heeft gedaan om in een grote kerk met een kleine groep samen te zitten en na te denken over parochie in de toekomst, die heeft mogen voelen dat de veranderingen die we beoogden te bespreken niet daarover gingen.

Het was een petit synode, waarmee we als parochieploeg willen aangeven dat we de veranderde tijd omarmen. Met het verleden zoals het is, met de kleinere groep gelovigen die een werkelijkheid is, met onze gewijzigde plaats en betekenis in de samenleving.

We wilden als parochieploeg vooral luisteren naar iedereen die van dichtbij of verderaf betrokken wil zijn in dat proces van parochie vormen, of er een mening over heeft.

Het was boeiend. Wie er was zei dat het deugd deed. En op de foto’s lijkt het een gezelschapsspel, maar het is dat niet. We willen net niét blind pokeren met de toekomst. Vandaar de brede bevraging waarmee we binnen de parochieploeg verder willen gaan.

De avond kende vijf delen:
- een inleiding (je kunt die inleiding hier lezen)
- een bevraging, uitwisseling, plenum
- de dagsluiting als gebedsmoment
- een glas om bij te praten

Dankjewel aan wie er was.

Vanzelfsprekendheden loslaten, dat is geen nieuwigheid:
…πάντα ρει…
“Panta rhei kai ouden menei.”
“Alles stroomt voorbij en niets blijft hetzelfde.”
Het is een oude Griekse wijsheid die we alleen maar te omarmen hebben...